کلافگی

من کیم که این همه دلتنگی و کلافگی باید شامل حالم بشه؟

آدم بعضی وقتا نمیدونه باید چیکار کنه و به کودوم در بزنه که بسته نباشه!

توی دوران دبیرستان دوستای خوبی داشتم که تقریبا همه شونو وقتی اومدم دانشگاه از دست دادم! البته همون موقع هم خیلی دور وبرم خلوت بود

باز وقتی اومدم دانشگاه احساس کردم خیلی با همه فرق دارم

دوستای خوبی پیدا کردم ولی هیچ وقت نمیتونستم باهاشون راحت درد و ل کنم چون هیچ کودومشون مثل من نبودن! ولی خب بهرحال دوستای خوبی بودن

الان نصفشون که رفتن کانادا و هیچ کودومو ندارم دیگه، فقط در حد تبریک عید و تولد باهم صحبت میکنیم :( بقیه ای که موندن هم متاهل شدن و عوالممون کلن متفاوت شده

اونا فکر خونه داری و کار و شوهر و اینکه غذا چی بپزن هستن و من فقط به این تنهایی بزرگی که دامن گیرم شده هستم!

منم خب خیلی موقعیتشو داشتم که با کسی باشم ولی نه اونطور جدی ... الان دلم به شدت گرفته و دلتنگم و نمیدونم باید چیکار کنم و به کی بگم!

توی دوران ارشد هم یه دوست خیلی خوب داشتم که همیشه تنهایی و دلتنگیمو میفهمید ولی الان زیر یه عالمه خاک خوابیده ... کاش جاش خوب باشه...

هی تلگرامو باز میکنم هی میبینم کسی نیس بهش پی ام بدم بگم چقد تنهام، چقد دلتنگم، دوباره میبندم... میرم اینستا میبینم اونجا هم خبر تازه ای نیست... توییتر  رو هم به لطف اقای آلفرد دی اکتیو کردم حالا...

هیچی دیگه مجبور میشم بیام اینجا بشینم غر بزنم به آدمایی که نمیدونم وقتی ازینجا رد میشن میخونن حتی حرفامو یا نه یا اصن براشون مهم هست یا نه

دلم سفر میخاد

کاش با آقای پ بهم نزده بودم میتونستم باهاش برم کوه قله ها رو فتح کنم :(