آشفته

خیلی آشفته ام

دلم میخاد با یکی حرف بزنم

تا امروز صبح تقریبا مطمعن بودم که میخام اپلای کنم و تاریخ تافل ام رو مشخص کرده بودم و همه چی رو میخاستم طبق برنامه پیش ببرم

امروز صبح یه ویدیویی دیدم از دیار غربت و خانواده های بچه هایی که اینجا نموندن

که هنوز یادم میاد گریه ام میگیره... واقعا سخته! آدم به چه قیمتی میخاد جمع کنه خونه زندگیشو ازینجا بره؟ به قیمت ندیدن بزرگ شدن خواهر برادرش؟ به قیمت سفید شدن موهای پدر و مادرش؟ .... کاش انقد دل نازک نبودم که این همه روی احساساتم تاثیر بزاره این قضیه

کاش میتونستم چشمامو ببندم و راحت برم

الانم میدونم که باید برم، اینجا نه کسی برام مونده نه جایی، نه کاری، نه امیدی

مجبورم به رفتن

مجبورم ... مجبورم به شروع یه فصل جدید از زندگیم 

کاش عاشق دلخسته ای داشتم که پیشم بود و الان سرمو میزاشتم روی پاش و های های گریه میکردم... بعدم بهم میگفت به خاطر من بمون... و تمام آشفتگی هامو پایان میداد

خیلی آشفته ام...