هفته اول

بعد از همه اتفاقایی که افتاده اصلن انسجام فکری ندارم.

متاسفانه دوباره سیگار میکشم

متاسفانه همون چنتا دوستی که داشتم رو هم از دست دادم

متاسفانه اینجا اصلا شرایط زندگیم ایده آل نیست فعلا

نمیتونم بطور قطع بگم اینجا فلانه و فلان

تازه اومدم و هوا هم خیلی سرد بوده و اصلن فرصت گشت و گذار نداشتم

فقط چنتا بحران روحی خیلییی بزرگ یهویی بهم هجوم آوردن و الان منم و من که باید همشو مدیریت کنم.

ارتباطم تقریبا با همه قطع شده. دخترای ایرانی که دیگه از همه بدترن واقعا اینجا. پسرای ایرانی هم همچین وضع بهتری ندارن البته.

کاشکی یه راهی برای ورود به یه جامعه ی جدید پیدا میکردم.

اخبار ایرانو میخونم و میشنوم و میترسم از ایرانی بودن خودم!

دیشب با یه پسره که از مونترال اومده بود صحبت میکردم و وقتی فهمید ایرانی ام خیلی یجوری شد! گفت توورو خدا به کشورتون بگین حمله نکنه به اینجا و فلان!

نمیدونم چ فکری راجب ایرانیا میکنن اینا. کلی واسش توضیح دادم که مردم ایران خیلی خوبن و فلان ... ولی خب فکر نکنم باور کرده باشه.

کاشکی یه روزی بیدار شم و ببینم این بدبختیا تموم شده دیگه.

قبلن فکر میکردم ناراحتی هام بخاطر ایران بودنه و اگه برم حالم بهتر میشه. ولی الان فهمیدم که خیر! و هیچی با ترک ایران بهتر که نشده هیچ! بلکه همزبونام رو هم از دست دادم و بدتر هم شده همه چی!

خیلی روزای خوبی رو نمیگذرونم در کل! پستام احتمالا شبیه پستای ی آدم افسرده ب نظر میرسه!

به امید روزی که با شادی و خوشحالی واسستون بنویسم ازینجا و قشنگیاش